สามภพมิอาจพราก สามชาติมิอาจกั้น

                   การมองดูผู้คนจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ปีแล้วปีเล่า. คนแล้วคนเล่า. ทำให้ในใจของนางรู้สึกหดหู่เข้าไปทุกวัน. นางจึงเร้นกายจากผู้คนขึ้นไปอยุ่บนเขา. ตัดขาดจากโลกภายนอก. นางไม่อยากเป็นนางปีศาจในสายตาใคร.  นางได้แต่หัวเราะเยาะให้ตนเอง นางผู้ซึ้งไม่มีที่มา หลงเข้ามาที่นี่ด้วยร่างกายที่เปื้อนเลือด. แล้วใครเล่าจะมิคิดว่านางเป็นปีศาจ

      ฝากติดตามด้วยน่ะค่ะ.    กำลังใจของทุกคนเป็นแรงผลักดันในการเขียนน่ะค่ะ